ღიმილის საერთაშორისო დღე, გაღიმებული სახეები და "ვოიაჟი" კახეთში

       მოკლედ, ახლახან გავიგე, რომ  7 ოქტომბერი თურმე ღიმილის საერთაშორისო დღე ყოფილა, რომელსაც მსოფლიოში 1999 წლიდან აღნიშნავენ, შესაბამისად 7 ოქტომბრის დილა  გამგეობის წინ  ღიმილიანი და ბედნიერი სახეებით დაიწყო, ისმოდა კითხვები თუ ვინ წავიდოდა თბილისში, საფრანგეთის პრეზიდენტის ნიკოლა სარკოზის შეხვედრაზე, ბევრი იფიქრეს თუ ცოტა ხობიდან მიმავალ მოხალისეეებს გამგეობიდაბ არც თუ ისე მცირე შემადგენლობის  ჯგუფი შეუერთდა. გზა ცოტა ექსტრემალურ სიტუაციაში გავიარეთ, რადგან  ქუთაისში შექმნილი უმნიშვნელო  დაბრკოლების გამო ჩასწრების საკითხი იდგა დღის წესრიგში, თუმცა ლექსო რა ლექსოა, თუ საქმეს რომელსაც ის ხელს მოკიდებს  ზედმიწევნით არ შეასრულა.

          ასე იყო თუ ისე,  პროფესიონალი მძღოლების  და ჩვენი ყველგანმავალი საშვის წყალობით დანიშნულ ობიექტამდე მშვიდობით მივედით, თუმცა ამ ფაქტიდან მხოლოდ ირაკლის მიერ მობილური ტელეფონით  გადაღებული ფოტო შემიძლია  წარმოვადგინო, რადგან მოედანზე აკრძალული იყო ფოტო-აპარატის შეტანა. 

თავისუფლების მოედანი

  შეხვედრა, სადაც საქართველოსა და საფრანგეთის პრეზიდენტები სიტყვით გამოვიდნენ, საინტერესოდ წარიმართა, თუმცა პოლიტიკური განცხადებებისა და  შეფასებისთვის ეს გვერდი ნამდვილად არ გამოგვადგება.

      რაც შეეხება გაგრძელებას, ე.ი. ხობის მუნიციპალიტეტის გამგეობის პროფკავშირების წყალობით, (თავმჯდომარე დინა ჯანჯღავა) რომელიც წლის განმავლობაში  თავიანთი საჯარო მოხელეებისთვის არ იშურებს სიურპრიზებს ექსკურსიისა და სხვადასხვა საღამოების სახით, წელსაც მოგვცა შესაძლებლობა მოგვეწყო ე.წ. „კახური ვოიაჟი“.

შესაბამისად, თბილისში გემრიელად მოლხენისა და გართობის შემდეგ პირველად გეზი ღამის 11 საათზე  განახლეული სიღნაღისკენ ავიღეთ, რომელიც კახეთის სახედ შეიძლება ჩაითვალოს. სიმართლე გითხრათ კახეთში არა ერთხელ ვყოფილვარ და ბევრი რამ მინახავს, მაგრამ სიღნაღის სილამაზემ აღმაფრთოვანა,  რეაბილიტაციის დროს თითქოს ყველა დეტალი გათვალესო, წუნი ვერაფერს ვერ დავუდევი, მოკლედ ძალიან მომეწონა. 

        როგორც იქნა ღამის 2 საათზე მივედით დანიშნულების ადგილზე,  ეს იყო  გამგეობის შენობა, სადაც კოლეგა, სიღნაღის ფინანსური და საბიუჯეტო სამსახურის უფროსი  ქალბატონი მაია გველოდა (გვარი არ მახსოვს).  სწორედ ქალბატონი მაია და მისი ოჯახი აღმოჩნდა ჩვენი მასპინძელი.

ჩვენი სახლი ხათუნას ფონზე:)

ხედი ჩვენი აივნიდან

ასევე

        სახლში მისულებს ერთი სული გვქონდა როდის დავიძინებდით, თუმცა ზოგს ოთახში შემონათებულმა შუქმა დაუფრთხო ძილი, ზოგს კიდევ მისაღებ ოთახში ჩვენი „ფხიზელი“ ბიჭების ფუსფუსმა. როგორც დილის ბჭობიდან გაირკვა,  ყველაზე გემრიელად მხოლოდ  მე და სალომეს გვეძინა:) 

       

     ასე იყო თუ ისე, გათენდა კახური დილაც, დილის საუზმისა და მასპინძლის მიერ მომზადებული კახური მაჭარის დაგემოვნების შემდეგ ჯგუფი კახეთის სხვა ღირშესანიშნაობების დასათვალიერებლად  დაიძრა. 

  პირველი იყო ბოდბე, სადაც  ტაძარი და წმ. ნინოს საფლავი მოვილოცეთ.

წმ. ნინოს წყარო

       შემდეგი გაჩერება წინანდალი, ალექსანდრე ჭავჭავაძის სახლ-მუზეუმი აღმოჩნდა, სადაც ხათუნამ  იქაური  დაცვის სამსახურის უფროსი საერთო ნაცნობების მეშვეობით გაიცნო და ცნობილი კახური სტუმარ-მასპინძლობით პატივის უმაღლეს მწვერვალზე აღმოვჩნდით, რადგან მუზეუმის, ხეივანისა და სხვა უამრავი საინტერესო ადგილების დათვალიერების შემდეგ 2007 წლის ღვინო „წინანდალის“ დაგემოვნების საშუალებაც მოგვეცა, რაც დამეთანხმეთ ძვირი და იშვიათი სიამოვნებაა.

ესეც ჩვენი მასპინძელი

ალ. ჭავჭავაძის სახლ-მუზეუმი

ეს ერთადერთი კადრია, რომელიც მუზეუმიდან მოვიპარე:)

2007 წლის ღვინო  "წინანდალი"

გაუმაააააააააარ...

  ყოველივე ამის შემდეგ, სტუმარ-მასპინძლობითა და პატივისცემით აღფრთოვანებულებს მასპინძელმა გზა გრემისკენ დაგვილოცა.

    მიუხედავად კახეთში ბევრჯერ ყოფნისა, გრემი ერთადერთი ადგილი იყო, სადაც ვერესდროს ვერ მოვახერხე ასვლა, ამიტომ ეს ვოიაჟი კიდევ უფრო მეტად სასიამოვნო აღმოჩნდა ჩეთვის.

    გრემის ტაძარი აგებულია 1565 წელს. მონასტრის განლაგებამ და ადგილმდებარეობამ  საოცარი შთაბეჭდილება მოახდინა თითოეულ ჩვენთანაგზე. 

გრემი

       ეს იყო უკანასკნელი რაც კახეთში ვიხილეთ, რადგან დღე იწურებოდა და დაბრუნების დრო ახლოვდებოდა, მაგრამ არ შემიძლია არ ვისაუბრო ყურძნის ყიდვისა და ჩამოტანის მეტად კურიოზული სიტუაციის შესახებ. 
       მოკლედ მთელი ამ ხნის განმავლობაში ერთ-ერთი მნიშვნელოვანი დეტალი - ყურძნის ყიდვა ბოლოსთვის შემოვინახეთ. დადგა „ბოლოს“  ჯერიც, ბევრი ვიარეთ თუ ცოტა ყურძენი არსად ჩანდა. მიუხედავად იმ სასაცილო ფაქტისა, რომ კახეთში ყურძენი ვერ ვიყიდეთ, რას ვიზამდით, ამ ფაქტისგან ცხვიჩამოშვებულებმა, მაგრამ ამ  დღეებში მიღებული სხვა დადებითი ემოციებისგან დამუხტულებმა და ნასიამოვნებმა გზა ცეკვა-თამაშსა და მხიარულებში გავიარეთ, თუმცა იმ იმედით, რომ თბილისში მაინც ვიყიდდით. სწორედ ამ დროს გზაზე ყურძნით დატვირთული „მარშუტკა“  გამოჩნდა, რომლის გაჩერებისთვის ლამის  ხელ-ფეხის მოშვერიება დაგვჭირდა. ერთდროულად ჩაცვენილი მგზავრების ხილვისას  მძღოლმა გაოცება ვერ დამალა, თუმცა ჩვენი გაჭირვების მოყოლის შემდეგ, რაჭისთვის გამზადებული ყურძნის ნაწილი ჩვენ გვიწილადა. შეიძლება ითქვას, ეს იყო მოულოდნელი სიხარული.

ნანატრი ყურძენი

        სწორედ ამ სიხარულით დავადექით გზას მცხეთის „სალობიეში“, სადაც მოხდა სასიამოვნოდ  გატარებული დროის შეჯამება. როგორც აღმოჩნდა ყველანი ზე-კმაყოფილები ვიყავით ამ ორი ულამაზესი დღით. შეისვა იმ ადამიანების სადღეგრძელო ვისაც უნდოდათ, რომ ჩვენთან ერთად ყოფილიყვნენ და გარკვეული მიზეზების გამო ვერ მოახერხეს, იყო მადლობები ამ იდეის მხარდამჭერებისა და განმხორციელებლების მიმართ  და ა.შ.

          მხიარული განწყობა ასევე მხიარულად ხობისკენ მიმავალ გზაზე გამოგვყვა  და   ეს დღეც დასრულდა... 

          ახლა როცა ამ ყველაფერს ვწერ, მინდა  მოგონებაზე ვთქვა ორი სიტყვა, მოგონებაზე, რომელიც ან ტკბილია და მისი გახსენებისას სულს მალამოდ ედება, ან კიდევ მწარე და მწველი. ჩვენს მეხსიერებას კი ამ დღეებით კიდევ ერთი ტკბილი მოგონება შეემატა, რომლის გახსენებაც მუდამ კარგ განწყობაზე დააყენებს თითოეულ ჩვენთაგანს.