რამდენი ხანია მინდა დავწერო, მაგრამ ვერა და ვერ მოვუყარე
თავი ჩემს ფიქრებს, ბევრი ვიფიქრე რაზე დამეწერა, რომ თემიდან არ გადამეხვია, მაგრამ
მიუხედავად ჩემს გარშემო მომხდარი არც თუ ისე, მაგრამ მაინც მნიშვნელოვანი ამბებისა,
მაინც ვერ ავუვლი გვერდს ჩემს განცდებს, ჩემს ემოციებს, ფიქრებს, რომელმაც ჩემთვის უჩვეულოდ დიდ
ხანს გასტანა ჩემში.
ახლა როცა ამას ვწერ, ფონად საოცარი (რომანტიული) მუსიკა
მესმის, ალბათ სწორედ ამ მუსიკამ და მასში
აჟღერებულმა სიტყვებმა მოახდინა ჩემში იმ მომენტის ჩაწვეთება, რასაც ბლოგზე ჩემი ემოციის
გადმოცემა ჰქვია და რომელიც ზუსტად ერთი წელია არ გამიკეთებია. ფაქტიურად წინა პოსტის დაბადების დღეს ემთხვევა ახალი :)
დავიწყებ იმ მომენტიდან, როცა ახალი 2012 წელი შემოვიდა,
ნუ მაინც სიმბოლური იქნება ალბათ მთელი წლის მნიშვნელოვანი დეტალების გახსენება და
მის „წლის ბლოგ-news-ში“ მოქცევა J
ახალ წელს სასიამოვნო და მეტად მხიარულ გარემოში შევხვდი. ეს
იყო ზუგდიდში, რესტორან „სამეფოში“, სადაც ახალი წლის დადგომასთან ერთად გიოს დაბადების
დღეც აღვნიშნეთ.
2012 წელი
მაგიდა N5 რომ ყოფილა ახლა დავაფიქსირე :)
იუბილარი - გიორგი გოგენია
ამის შემდეგ იყო რამდენიმე "თავისუფალი დღე", ფაქტიურად ზამთრის არდადეგები შეიძლება დავარქვა:)) სადაც მიუხედავად დღისით არსებული ძალიან ბევრი თავისუფალი დროისა ღამის 03:00 საათზე დაგვემართა "ერთჯერადი შეტევა" და მოვაწყვეთ "გასეირნება თოვლში". თოვლის ეს რაოდენობა პირადად მე დიდი ხანია ხობში არ მახსოვს. ისე კი, ძალიან გავერთეთ
ხობი - ღამის 3 საათზე
გამთენიისას მიღებული შედეგი
ამის შემდეგ სასიამოვნო დეტალი რაც იყო და რაზეც თანამშრომლებთან
ერთად შემიძლია ვთქვა „გახსოვს?“, ეს არის სამსახურში დაბრუნება (გამოძახება), რადგან
წლის ბოლოს პირადი განცხადების საფუძველზე ყველანი დროებით ვიყავით „დათხოვნილები“, სწორედ ამიტომ მქონდა "ზამთრის არდადეგები":) მუშაობა ახალ წელთან ერთად დაიწყო არც ისე ახალ, მაგრამ მაინც სახეცვლილ გარემოში,
რაც მთავარია მუშაობა სიამოვნებას მანიჭებდა, თუმცა ჰქონდა ერთი ხარვეზი, რომელიც
აგერ წლის ბოლოს გამოსწორდა და ახლა შემიძლია ვთქვა, რომ ჩვენთან ორმაგად სასიამოვნო
სამუშაო გარემოა. ჯგუფი კვლავ სრული შემადგენლობით აგრძელებს მუშაობას
მე, ირაკლი და თამთა
დაახლოებით შობის
დღესასწაულისკენ დაიწყო დათოს (ჩემი ძმის) სასიყვარულო ისტორიის „ტრაგიკული დასასრულის“
დასაწყისი J მიუხედავად ჩვენი
(ჩემი, მეგობრების, ბოლობოლო მამაჩემის და კიდევ ვინ იცის ვისი) ჩარევისა ამ ამბავს
მაინც არაფერი ეშველა და ღმერთმა ბედნიერება ნუ მოუშალოს ჩემს „ყოფილ სარძლოს“... სამაგიეროდ
ახლა ბევრად უკეთესი „გოგო“ მყავს :Pტყუილი
კი არაა, რაც არ ხდება, ყველაფერი უკეთესობისთვის არისო... ხო და ასე...მოკლედ, დათო ისევ შეყვარებულია...
სასწაული სიყვარული იცის ამ ადამიანმა
შემდეგი სიახლე ჩემს ცხოვრებაში ისევ და ისევ სამსახურს
უკავშირდება. არ შემიძლია გამოვტოვო "პროფკავშირების" მიერ მოწყობილი კიდევ ერთი ლამაზი საღამო, რომელიც 3 მარტს გაიმართა. ეს იყო ახალი გამგებლის სხვა კუთხით, ერთგვარი გაცნობითი ხასიათის საღამო, რომელმაც ყოველგვარ მოულოდნელობას გადააჭარბა. ეს იყო საღამო, სადაც "უფროსი" და "უმცროსი" ყველა ერთმანეთის თანატოლი იყო. გამგებლის განსაკუთრებულობაც მის მიერ გაკეთებულ საქმეებთან ერთად, სწორედ მის უშუალობაშია, რაშიც არა მხოლოდ თანამშრომლები, არამედ ძალიან ბევრი ხობელი დამეთანხმება. ჩემი აზრით უფროსისგან ასეთი დამოკიდებულება ძალიან დიდი საგანძური და იშვიათობაა.
სხვა უფრო მრავლად რომ ვართ ისეთი ვერაფერი ვნახე
ალბათ ყველა დამეთანხმებით, რომ სამსახური ეს არის მეორე სახლი, სადაც
ძალიან ძნელია იცხოვრო თუ „მეორე ოჯახის“ წევრების მიმართ რაიმე ნეგატიურს გრძნობ ან
განიცდი (მე და თამთამ ეს მომენტი გამოვიარეთ). თუნდაც სამუშაოს ხარისხიანად შესრულებისთვის
ძალიან მნიშვნელოვანი ფაქტორია თუ ვინ არიან შენი „მეორე ოჯახის“ წევრები. ანუ ამით
იმ სიახლეზე ვაკეთებ აქცენტს, რომ ჩვენს
„ოჯახს“ შემოუერთდა ორი არაჩვეულებრივი წევრი - თამუნა და პაპუნა, რომლებმაც „მამაპაპურ საჭმლებთან“
ერთად თავისებური სიხალისე შემოიტანეს ჩვენს ოჯახში.
თამუნა, ირაკლი და მე
(ლალას ხუმრობა მახსენდება - "სასტავი" იცვლება, ირაკლი არა):))))
ნინო, მე და პაპუნა
არ შემიძლია არ
ვისაუბრო ოჯახის კიდევ ერთ წევრზე, რადგან ფაქტიურად მისი გაცნობის დღიდან დაიწყო ჩემში
კუჭ-ნაწლავის ყველაზე "თავხედმა" სინდისმა გაღვიძება, უფრო სწორედ მან გამიღვიძა J ალბათ მიხვდით, ეს არის ნინო, სწორედ მისი გაცნობის შემდეგ იქცა ჩემი ჭამა დღესასწაუად :)) არა რაა, უნდა მოვყვე: ე.ი. ოთახში გვაქვს ე.წ. cofe-time, სადაც ტრადიციულად ტკბილეულობის-party გვაქვს ხოლმე, შესაბამისად, მეც როგორი სიამოვნებით გეახლებით არ იცით:)) ამ დროს ერთი გაწრიპული, სიფრიფანა გოგო ზის და ითხოვს, რომ მისთვის განკუთვნილ ყავას შაქარი არ გაუკეთონ, ხოლო ჩემს მიერ გაწვდენილ ტკბილეულზე მეუბნება კატეგორიულ უარს, რადგან ეს არის კალორიული და შესაბამისად, მის წონაზე ცუდად აისახება:))) არ დაგავიწყდეთ იწონის 46 კგ-ს:))) სწორედ ამ დროს ჩემში შეინჯღრა რაღაც, რა დავარქვა ისიც არ ვიცი :))) და ნინოს დახმარებით, გვერდში დგომითა და გამხნევებით დაიწყო დიეტური ცხოვრება, მას მერე ჩემს ფოტო-ალბომსაც "ახალი სეზონი" დავარქვი.
და აი ისიც :)
ამ ყველაფერს ქრონოლოგიურად მოსდევს ხათუნას დაბადების დღის აღსანიშნავად ნოქალაქევში პიკნიკზე გასვლა, რომელმაც მიუხედავად ძალიან დიდი ხარვეზისა, აი ხაზს ვუსვამ, ძააააალიან დიდი ხარვეზისა მაინც კარგად მახსენდება, ეს მაშინ რომ დამეწერა ერთ სულიერს რიონი ვერ გარეცხავდა:))) მაგრამ ახლა წყენამ გადამიარა
party
ესეც კოლექტიური ფოტო :)
მაისის თვეში კარგი დღეების სიმრავლე იყო აშკარად, რადგან 23 მაისს იყო
თამამად შეიძლება ითვას ჩემს ცხოვრებაში ერთ-ერთი საუკეთესო დღე, ეს იყო ანაკლიაში - ჩერქეზული დღეების გახსნაზე, მეგზურები გამიგებენ ამ ემოციას:)) რომელი ერთი ეპიზოდი გამოვყო ამ დღიდან არც ვიცი, "ჩემი ერთ საკითხში ნათლობა?", "ჩვენი ყბა-ჩამოხეული სიცილი არაფერზე?" თუ საღამოს "დაგვირგვინება", რაშიც თამუნამ გადამარჩინა და კიდევ ერთხელ ძალიან დიდი მადლობ შენ თამუ :* წარმოდგენაც არ მინდა რა შეიძლება დამმართნოდა რომ არა შენ:)))
<3
ზარი "ახლობსლისგან" მახსენდება ამ დროს:))
თითქმის დღის ბოლოს ;)
შემდეგ მოდის ივნისი. ხო, ანუ მინდა აღვნიშნო, რომ წლის გარვეულ მონაკვეთებში მაქვს კიდევ განსაკუთრებული დღეებიც, რომელიც თეოს (ჩემი ნათლია) დამსახურებაა და იმედია ამ ბედნიერებას მომავალ წელსაც არ მომაკლებს:) ასეთი დღეები იყო ივნისშიც, როცა მოვაწყვეთ ერთგვარი გასეირნება ქუთაისში, სადაც სტუმრობის ძირითად დატვირთვას "ქუთაისური კიევურის" დაგემოვნება წარმოადგენდა, თუმცა მოწამეთაში - ც შევირბინეთ:)
გოგენია გვიღებს :) სრული შემადგენლობა არ გამომდის
ესეც ჩვენი "კიევური", რომელიც დათომ მაიონეზის გამო დაიწუნა:))
Facebook-ის ალბომების ქრონოლოგიას თუ გადავხედავ, მომდევნო ღირშესანიშნაობა ისევ თეოს მიერ მონიჭებული სიხარულია, რომელიც ივლისში კვლავ ჩამოვიდა და მოვახერხეთ week-end-ის მოწყობა. ამჯერად გეზი პირველ დღეს ქუთაისისკენ, კერძოდ სათაფლიაში, ხოლო მეორე დღეს მარტვილისკენ ავიღეთ, სადაც მარტვილის კანიონები და სალხინო დავათვალიერეთ. ეს ის დღეები იყო, როცა სახლში მოსულს ძალიან გამიჭირდა შთაბეჭდილებიდან გამოსვლა.
სათაფლიის გამოქვაბული
სათაფლია
მარტვილის კანიონები
სალხინო
ყველაფერ ამას, დაახლოებით ივლისის შუა რიცხვებიდან ფონად გასდევდა ერთი ჩემთვის უჩვეულოდ სასიამოვნო ამბავი, რომელიც "ამბავადვე" დარჩა, მაგრამ მაშინ ეს იყო სიახლე, ჩემს ცხოვრებაში რაღაც ახლის დასაწყისი, რომელმაც ისეთივე სწრაფი დასასრული ჰპოვა, როგორიც განვითარება.
ამასობაში დადგა დღე, რომელიც განსაკუთრებულია ჩემთვის და დათოსთვის, ეს არის ჩვენი დაბადების დღე. (მე და დათო ტყუპები ვართ - ვინც არ იცის მათთვის), თუმცა გათენებამდე იყო ამ დღის შემოსვლის ცერემონია, თურმე სიურპრიზი მელოდა, რომელიც ჩემი "გული ადამიანების" მიერ იყო მოწყობილი.
დილა სამუშაო გარემოში, ჩვეულ რეჟმში დაიწყო, თუმცა არა, დილას მეზობლის "სასიამოვნოდ" შეშფოთებულმა ხმამ გამაღვიძა, რომელმაც გაოცებულმა მითხრა ჩემს კარებთან არსებული "უპატრონოდ" მიტოვებული ყვავილების თაიგულის შესახებ:)) ჩემს ადგომამდე ყვავილს თავისი ადგილი ბელამ მიუჩინა :) სამუშაო დღის მერე კი კიდევ ერთი ძალიან ლამაზი, მაგ დროისთვის ჩემთვის განსაკუთრებული საჩუქარი და კვლავ მეგობრების ვიწრო წრე
ასაკის მიუხედავად ძალიან მომწონს:)))
მერამდენე ტორტი ჩავაქრე არ ვიცი:))
მეორე დღეს დაიწყო ჩემი შვებულება. დრო არ დაგვიკარგავს ისე მე, ეკა და თეო
იმ დღესვე გავეშურეთ ქობულეთისკენ, სადაც 10 საუკეთესო დღე გავატარეთ, გიოს დაბადების დღისა და კიდევ ერთი საღამოს ჩათვლით, რომლის გახსენებაც ფხიზლად "მზარავს":)))
ჩემი ბედნიერება ხალხი
ჩამოსულზე აღსანიშნავი და კარგად დასამახსოვრებელი იყო აგვისტოს კიდევ ერთი ლამაზი საღამო, ჩემი გიჟი ბავშვის - მეგის დღეობა. თან მინდა დავამატო, რომ მეგი და ზოგადად ის თაობა რომელიც ახლა ხობში ტრიალებს, სწვალობს, თუ უკვე სტუდენტობს, ასე მგონია ძალიან ჩემები არიან, თითქოს მათთან ერთად ვიზრდები მეც. ესენი არიან ხობელები, რომელთა დანახვისას მიხარია ხობელობა, ამიტომ ამათ ჩემი ბავშვები ჰქვიათ.
ჩემი გოგოები <3
გრძელდება ჩემი საშვებულებო დღეები, თუმცა ძალიან პოზიტიურს აგვისტოს ბოლოდან ძალიან ნეგატიური დღეები ჩაენაცვლა. ეს იყო ბებიას გარდაცვალება, სხვა მხრივ მოყენებული შინაგანი ტკივილი თუ სხვა. მეგონა რომ ძლიერი ვიყავი და საზოგადოებრივი აზრი ნაკლებად საინტერესო იყო ჩემთვის, თუმცა როცა ფაქტის წინაშე საზოგადოების ჩემთვის უცნობმა ნაწილმა ცრუ და გაუგონარი ფაქტებით დამაყენა ძალიან სუსტი და მარტო აღმოვჩნდი. არ დავმალავ, თავიდან გამიჭირდა, მაგრამ რეალობამ, რომელსაც მე თურმე ოდნავ მოხუჭული თვალით ვუყურებდი გამომაფხიზლა. მადლობა ღმერთს დღეს სხვაგვარად ვუყურებ ამ ყველაფერს. როგორც ამბობენ, ყველა ადამიანშია სიკეთისა და ბოროტების მარცვალი, მთავარია რომელს მისცემ გაღვივების უფლებას.
ეს ის პოზიცია იყო, რომელიც უნდა მიმეღო
არავითრ შემთხვევაში არ გამოვტოვებ მაიას ქორწილს, რომელსაც მთელი წელი სულმოუთმენლად ველოდით
მაია <3 ლერი
ამ ყველაფერს ფონად გასდევდა წინასაარჩევნო მარათონი, შემდეგ არჩევნები, რომლის შედეგები ყველასთვის ნათელია. ხოლო არჩევნების შემდგომ საჯარო მოხელეების სასიამოვნოდ განტვირთვაზე ვინ იზრუნებდა თუ არა "პროფკავშირები", რომელმაც კიდევ ერთი ლამაზი, "პროფკავშირების ისტორიაში" დაუვიწყარი დღე ახალციხეში გვაჩუქა.
ახალციზე - რაბათი
დეკემბრის დასაწყისიდან პოლიტიკურ ასპარეზზე დაიწყო მოვლენათა კვლავ ნეგატიური განვითარება...
ახალი იმედებით ველოდები 2013 წლის დადგომას, თუმცა მანამდე 2012 წლის 21 დეკემბერი უნდა გათენდეს:)))
ესეც ასე... ვიღაცამ შეიძლება მიმანიშნოს, რომ რაღაცეები გამომრჩა, მაგრამ არაუშავს, შეიძლება ყველაფერი არ გამახსენდა ან უბრალოდ ასე იყო საჭირო!
